شاید جدی ترین عارضه این نحوه رویارویی، ایجاد حس کاستی و تفاوت در فرد دیابتی باشد، احساسی که تا سال ها و تا زمانی که فرد قوای فکری و اعتماد به نفس لازم را برای پذیرش بیماری و به دست گرفتن مدیریت آن پیدا کند، همراه او خواهد بود. به علاوه اجبار به اختفای دیابت، که حال بخشی از وجود فرد را تشکیل می دهد، وی را با نوعی حس دوگانگی رو به رو خواهد ساخت؛ حسی که قطعا تاثیرات منفی خود را در آینده شغلی و اجتماعی فرد نشان داده و علاوه بر آن، مشکلات فردی بسیاری را در دوران تحصیل برای وی به همراه خواهد داشت.

از شایع ترین شکایات کودکان و نوجوانان دیابتی در اوایل بیماری، نا توانی در رعایت باید ها و نباید ها، به ویژه در محیط مدرسه و جمع دوستان است. ترس از قرار گرفتن در کانون توجه، یا به عبارتی انگشت نما شدن در جمع، مانع اصلی پیروی از دستورات پزشکی در سال های اول بیماری است. این مسئله خود در کوتاه مدت موجب بروز عوارضی می گردد که کنترل آن علاوه بر هزینه، نیازمند رسیدگی و مداخلات پزشکی بوده و دیر یا زود، فرد را ناچار به افشای راز خود می نماید؛ با این حال هراس والدین از صدمات روحی و روانی که احتمالا آشکار شدن این موضوع به دنبال داشته باشد، و به عبارتی تلاش آنها برای محافظت از فرزند خود، بسیاری از والدین را مجاب به مخفی نگاه داشتن این حقیقت می نماید.

با رشد کودک و آغاز دوره بلوغ، تغییرات رفتاری، فکری و شخصیتی گوناگون کنترل دیابت را از تعادل خارج می سازد. برخورداری از جایگاه مناسب در گروه دوستان، که از اصلی ترین دغدغه های نوجوانان در این دوره سنی به شمار می آید، می تواند به واسطه ابتلای فرد به دیابت تحت تاثیر قرار گرفته و با ایجاد فشار روانی مضاعف، سلامت فکری وی را به خطر بیاندازد. این در حالی است که پذیرش بیماری در سنین پائین تر و برخورداری از پشتوانه مناسب، با ایجاد اعتماد به نفس، راه را برای مقابله با چالش های سنین نوجوانی هموار کرده و از بسیاری از عوارض و مشکلات بعدی خواهد کاست.

با پایان دوران تحصیل و پر رنگ شدن نقش فرد در اجتماع، شرایط خاص زندگی در کنار دیابت نیز جلوه جدیدی به خود می گیرد. آنچه شاید تا کنون تنها مایه گوشه گیری فرد دیابتی در دوران تحصیل بوده، حال می تواند بر زندگی اجتماعی و آینده شغلی وی تاثیر گذار باشد. اعمال برخی محدودیت های استخدامی و یا عدم اعتماد به توان کاری فرد دیابتی از موانع اصلی در برابر تثبیت نقش اجتماعی و پیشرفت شغلی وی به شمار می آیند. شایان ذکر است که بر خلاف باور عمومی، فرد مبتلا به دیابت از محدودیت خاصی در عملکرد روزانه برخوردار نمی باشد؛ بلکه به واسطه ابتلای به دیابت تنها ملزم به رعایت جدی تر برخی باید ها و نباید هاست. توجه به رژیم غذایی و پیروی از عادات زندگی سالم، که در خیلی از موارد تنها لازمه کنترل بیماری است، ضامن سلامت فرد بوده و وی را در پیشبرد اهداف و مسئولیت ها نیز یاری خواهد کرد.

با توجه به آنچه از ابتدای بحث مطرح شد، سلامت اجتماعی هر فرد پس از ابتلا به دیابت در گرو ۲ عامل قرار می گیرد؛ عامل اول قوای خود فرد برای پذیرش و کنترل بیماری، و عامل دوم بازخورد اطرافیان و تلاش آنها برای تسهیل شرایط جدید زندگی فرد می باشد. لذا آگاهی به دیابت کلیدی است که می تواند راهگشا و راهنمای فرد دیابتی، اطرافیان و سایر افراد جامعه در شناخت صحیح و برخورد عاقلانه با دیابت باشد.