یک ویروس با ورود به داخل یک سلول و استفاده از مکانیسم های میزبان به منظور تکثیر خود، در بدن منتشر می شود. به منظور ارتقای تعداد کپی های ویروس و رسیدن به حد مورد نیاز ویروس، تسریع روند تقسیم سلولی می تواند کمک کننده باشد و از این طریق مواد اولیه مورد نیاز تکثیر بیشتر ویروس، مثل آمینو اسید ها، چربی ها و نوکلئوتید ها نیز به میزان بیشتری مهیا می گردد.

ویروس اپشتن بار تاثیر فوق را بر روی سلول های لنفوسیت B  ( نوعی از گلبول های سفید در سیستم ایمنی ) می گذارد. اما بعضی از دانشمندان مشاهده نموده اند که زمانی که ذخیره ی مواد اولیه ی مورد نیاز سلول میزبان به انتها می رسد، سلول وارد مرحله ای می گردد که به ” پیری سلول ” موسوم است.

  زمانی که سلول های لنفوسیت B وارد مرحله ی پیری می شوند از تقسیم باز ایستاده و بدین ترتیب روند تکامل و پیشرفت ویروس اپشتن بار را متوقف می نمایند.

ویروس اپشتن بار اولین ویروسی بود که به عنوان عامل سرطان در انسان شناخته شد. مایکل آنتونی اپشتن و ایوان بار، بیش از ۵۰ سال پیش، در رده های سلولی کشت شده از بافت سرطانی گرفته شده از لنفوم بورکیت، ویروس فوق را کشف نمودند. این ویروس می تواند باعث ایجاد لنفوم و سرطان های دیگری شود. این ویروس عمدتا افرادی را تحت تاثیر قرار می دهد که سیستم ایمنی شان شاید در نتیجه ی دریافت داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی به دنبال پیوند عضو، ضعیف شده است.

طی این مطالعه محققین دریافتند که ویروس اپشتن بار می تواند سلول هارا به منبع سوخت دیگری هدایت نماید که بتوانند از انرژی آن برای ساخت واحد های ساختمانی مورد نیاز خود استفاده نموده و بدین ترتیب توانایی تقسیم شدن خود را حفظ نمایند.

این به آن معنی است که سلول های B آلوده شده، به تعبیری نمی توانند وارد مرحله ی پیری شوند. تیم تحقیقاتی فوق در پی یافتن راهی بودند که شاید بتوان راهی برای تحریک سلول های مورد نظر برای ورود به مرحله ی پیری یافت. به همین دلیل تلاش نمودند با استفاده از داروی راپامایسین، به سلول های فوق القا نمایند که مواد اولیه مورد نیازشان به اتمام رسیده است.

این گروه دریافتند که با استفاده از این دارو، آنها می توانند مرحله ی پیری را در سلول های آلوده با ویروس اپشتن بار، خاموش یا روشن نمایند.

مترجم:فاطمه افشارزاده

دیدگاهتان را بنویسید

نام (الزامی)

ایمیل(نشان داده نمی شود) (الزامی)

وب سایت