در میان تغییرات زیاد و گوناگونی که در دوران بارداری در بدن اتفاق می‌افتد، می‌توان به افزایش احتمال خطر ابتلا به عفونت دستگاه ادراری اشاره کرد.

تغییرات هورمونی و همچنین تغییرات فیزیکی که به همراه بزرگ شدن رحم در بدن اتفاق می‌افتد، می‌تواند به کاهش سرعت عبور ادرار در دستگاه ادراری منجر گردد و حتی منجر به ریفلاکس vesicouteral بشود.

این نوع ریفلاکس شرایطی است که در آن ادرار به مثانه و یا لوله‌های حالب (لوله‌هایی که ادرار را از کلیه به مثانه می برند) بر می گردد.

هورمون پروژسترون، مسئول ایجاد تغییرات در عملکرد ماهیچه های صاف دیواره حالب می باشد و وزن رحم می تواند منجر به احتباس ادرار در حالب شود.

همچنین جریان خون افزایش یافته ای که در بدن زنان باردار وجود دارد، باعث افزایش فشار کار برروی کلیه ها می شود که نتیجه آن افزایش دفع ادرار در مقابل حرکات کاهش یافته حالب می باشد.

در نهایت زنان باردار معمولاً میزان گلوکوز ادرار بالاتری نسبت به زنان غیر باردار دارند. تمام این تغییرات در لوله ادراری آن را مستعد بروز عفونت می کند.

خوشبختانه عفونت های ادراری در دوران بارداری، به سادگی قابل درمان هستند و اگرچه ممکن است زنان باردار در خصوص مصرف دارو های تجویز شده نگران باشند، اما باید در نظر داشت، تعدادی از آنتی‌بیوتیک ها نیز وجود دارند که در درمان عفونت های کلیه و مجاری ادرار بسیار مؤثرند و هم برای مادر و هم برای جنین بی خطر شناخته‌شده‌اند.

البته، توجه به این نکته ضروری است که عفونت کلیه( pyelonephritis ) به درمانی بسیار جدی‌تر و فشرده‌تر به همراه بستری شدن در بیمارستان  و آنتی بیوتیک داخل وریدی نیاز دارد.

در نهایت باید این نکته را یاد آور شد که خوشبختانه، از آنجایی که پیش آگهی بسیار عالی برای بسیاری از موارد عفونت ادراری در دوران بارداری وجود دارد ، گسترش و انتقال عفونت به جنین نادر است.

برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه می توانید به لینک زیر مراجعه کنید:

 

لینک منبع

مترجم: ندا جلیلیان

دیدگاهتان را بنویسید

نام (الزامی)

ایمیل(نشان داده نمی شود) (الزامی)

وب سایت